Dreigende uitzetting Abdoulfazl (6 jaar)

Vandaag lazen we een bericht dat kippenvel geeft. Een jongetje van 6 dat is opgepakt en opgesloten zit in Zeist om uitgezet te worden naar Afghanistan. Het enige wat hij weet over dat land is dat zijn grootouders er zijn vermoord.

Laat dat maar even op je inwerken.

Je bent 6 jaar. Je woont in Emmen, Nederland waar je de taal spreekt, naar school gaat en vriendjes hebt. Dan op een ochtend staat opeens de politie voor de deur. Je hebt 5 minuten om je koffer in te pakken. Eén koffer wel te verstaan. Wat moet je meenemen? Je hele leven is hier. Extra kleren, of toch een extra knuffel? De tijd is om. Jullie moeten gaan. Anderhalf uur in een geblindeerd politiebusje.

Als jullie uitstappen zijn jullie in Kamp Zeist. Overal om je heen grote muren of hekken met prikkeldraad. Bewakers. Binnen wordt jij en met jou al je spullen gecontroleerd op verboden dingen. Een kleine kamer. Dat is nu jullie huis, met iedereen samengepakt. Daar moet je wachten. Hoelang? Geen idee, misschien een uur, misschien een week. Waarop? Uitzetting. Dat noemen ze “terugkeer”. Maar niet terugkeer naar de wereld die je kent, naar Emmen, naar je vriendjes. “Terugkeer” naar Afghanistan.

Het enige wat je weet over dat land is dat er oorlog is. Je opa en oma zijn daar vermoord. Je kent daar niemand. Je spreekt niet de taal. Wat moet je daar doen? Je kan niet naar school, want je spreekt de taal niet…

Artikel

Dick Janknecht kende Abdoulfazl. Hij schreef een hartverscheurend artikel. Het kleine sprankje hoop is om door verzet de uitzetting te voorkomen. Wij zijn het met Dick eens: Er zijn hogere wetten. De wetten van de menselijkheid. Het blijkt maar weer dat die wetten niet dezelfde zijn als van de politici die Nederland regeren in onze naam. Op dat moment is burgerlijke ongehoorzaamheid nodig.

Lees hier het artikel.