Ik ben A. en ik ben bijna veertien. Ik woon al zeven jaar in Nederland. Vier jaar daarvan heb ik in een gezinslocatie gewoond.
Toen ik net in een gezinslocatie woonde was ik best jong en begreep ik niet wat het was. Ik had nieuwe vriendinnen gemaakt en ik vond het best wel leuk.
Maar dat veranderde na een jaar al toen een vriendin van mij opgepakt werd door de politie. Het was vroeg in de ochtend, toen ik geluiden hoorde ging ik kijken en er stonden allemaal politiemannen voor haar deur. Daarna werd ze meegenomen samen met haar moeder zonder afscheid te mogen nemen. Zo zijn er heel veel vrienden en vriendinnen van mij meegenomen door de politie, zelfs met geweld. Die beelden zie ik nog elke dag voor me.
Ik kon niet meer slapen en ik was bang dat ik de volgende was. s’ Ochtends werd ik wakker door elk klein geluidje. Mijn vriendinnen en ik namen elke dag opnieuw afscheid van elkaar omdat we bang waren dat we de volgende dag niet meer samen zouden zijn.
Ook voor ons was er een grote kans om opgepakt en uitgezet te worden, daarom hebben ik en mijn gezin besloten om de gezinslocatie te verlaten. We hebben veel aardige mensen leren kennen die ons hielpen en inmiddels hebben we onderdak. Maar nog steeds leven we in onzekerheid. Ik hoop dat ik hier mag blijven en mijn dromen waar kan maken. Want in mijn land heb ik geen toekomst.
