Ik woon sinds 2009 in Nederland. AZC Katwijk was ons tweede AZC en ik heb daar ongeveer een jaar gewoond. Ik vond het echt een top AZC en ik heb daar met liefde gewoond, tot die ene ochtend toen er aan onze deur geklopt werd door de politie. Ze hadden een bevel gekregen om ons mee te nemen en terug te sturen naar ons land van herkomst, namelijk Armenië. Ik vond het echt verschrikkelijk omdat mijn vader en broer toen niet thuis waren. Ze [de politie] zeiden toen tegen ons dat ze mij en mijn moeder niet alleen konden meenemen, dus ze gingen weer weg. Na ongeveer tien minuten kwamen ze weer terug en zeiden ze dat ze mij en mijn moeder toch wel gewoon mee moesten nemen. Ik geloofde toen niet wat ik hoorde, ze konden een gezin toch niet zomaar scheiden? Ze hebben mij en mijn moeder daarna meegenomen naar de gevangenis van Rotterdam [detentiecentrum]. Ik wist niet wat mij overkwam. Ik was toch helemaal geen crimineel? Wat had ik daar te zoeken? Na twee dagen hadden ze mijn broer en mijn vader nog steeds niet gevonden en we hadden geen contact met ze omdat ze onze mobieltjes hadden afgepakt. Ze besloten daar om ons mee te nemen naar Ter Apel. Daar moesten we wachten op de rest van de familie. Ik weet nog dat ik daar niks anders deed dan alleen huilen. Ik wilde niet terug naar Armenië omdat ik hier al gewend was. Mijn leven was is één klap een nachtmerrie geworden. Na vier dagen hebben mijn moeder en ik Ter Apel zelf verlaten en onderdak gezocht bij een aardige mevrouw in -. De rest van de familie was inmiddels al terug.
Ik vind het echt verschrikkelijk dat het allemaal zo is gegaan. Ik woon nu bijna zeven jaar in Nederland en ik heb nog steeds geen verblijfsvergunning. Ik zit nu in 3 HAVO en ik wil later na mijn eindexamen een leuke opleiding volgen. Maar dat kan niet als ik dan nog steeds geen status heb. Ik heb soms nachtmerries over de gevangenis van Rotterdam en de ochtend wanneer het allemaal gebeurde. Ik droom ervan om op een dag een normale tiener te kunnen zijn zonder zorgen.
Bedankt voor het lezen.
