Omdat ik niet wil dat er discriminatie is, wil ik niet noemen waarvandaan ik ben gevlucht. Wel kan ik zeggen dat ik in 2009 met mijn twee dochters en mijn vrouw naar Nederland ben gekomen. Hiermee hoopte ik dat dit land veiligheid zou bieden voor mijn gezin, omdat degenen die ons hierheen brachten over “een veilig land” praatten.
Ik woon nu al zes jaar in Nederland en ik heb al die jaren in een gezinslocatie gewoond. Inmiddels bestaat ons gezin uit vijf personen. Onze jongste dochter is geboren in een gezinslocatie en dat was voor mij als ouder heel moeilijk. Met haar geboorte zagen wij een nieuw licht en hoopten wij op een nieuw leven waar alles beter zou zijn. Maar dat was niet zo.
Ten eerste wil ik zeggen dat er in een gezinslocatie ook veel aardige mensen zijn, ik heb het over sommige medewerkers van de COA bij wie je ziet dat ze goede mensen zijn en jou willen helpen. Maar door hun werk hebben ze geen recht om het te doen. Ze organiseren wel dingen en proberen om het zo goed mogelijk te maken voor de kinderen. In een gezinslocatie kan je een kind dat niet geven, omdat een gezinslocatie een aparte stad, een apart wereld, lijkt in Nederland.
Psychologen werken met de vluchtelingen in gezinslocaties en proberen mensen door de moeilijke tijden heen te helpen. Dat is moeilijk, omdat er wekelijks wel twee keer uitzettingen zijn, waardoor het werk van een arts of een psycholoog geen resultaten heeft.
In gezinslocatie bestaat ons leven (van ouders) uit stempelen [dagelijkse registratieplicht]. Wij stempelen alleen om het feit dat ze ons dreigden de eerste keer een waarschuwing te geven, tweede keer een boete en de derde keer uit de gezinslocatie te verwijderen.
Over het stempelen kan ik jullie wel vertellen, maar dit is eerder iets om te zien. Het lijkt net een gevangenis.
Hoeveel ik ook over een gezinslocatie zou vertellen, je zou het beter begrijpen als je het een keer zag dan als je er duizend keer over zou lezen. Daarmee bedoel ik… om 6 uur wakker worden, kijken of er politie is, politie binnen zien dringen, kinderen horen huilen en nog meer verschrikkelijke beelden die jullie gelukkig nooit hebben gezien.
Ik werd elke ochtend wakker om 6 uur om te zien of er politie was, maar ik merkte dat ik niet de enige was. Ik zag dat ook mijn buurman het deed en mensen van het andere gebouw en iedereen… Ik probeerde rustig te doen zodat mijn kinderen niet wakker werden, maar toen zag ik dat mijn hele gezin wakker was. Ook is het gebeurd dat ik mijn kinderen weg heb gestuurd van huis, omdat ik dacht dat toen de politie voor ons kwam. Uiteindelijk bleek dat niet voor ons te zijn maar voor iemand anders, maar alsnog maakt het heel erg indruk op iedereen in de gezinslocatie. Hoewel dit elke dag kan gebeuren in een gezinslocatie.
Er is veel te praten over de kinderen, over de belevenissen van ouders, de vragen die moeilijk zijn te beantwoorden. Maar nu wil ik praten over het kinderpardon. Ik vind dit een foute regeling . ik wil mij richten aan allen die in Nederland wonen.
Als een ouder iets fout doet, moet het kind dan ook gestraft worden? Horen de kinderen in een gevangenis?
Waarom zeg ik dit?
Zelfs in mijn land waar de regels zo slecht zijn, worden er geen kinderen gestraft voor hetgeen wat de ouders hebben gedaan.
Dit zeg ik omdat er regels zijn die niet werken. Ik heb het over het kinderpardon. 98% van de aanvragen van het kinderpardon wordt afgewezen. Kinderen die vijf jaar in Nederland wonen mogen een aanvraag indienen voor het kinderpardon, maar ze worden afgewezen omdat de ouders niet hebben meegewerkt met Dienst Terugkeer en Vertrek (DT&V). En dit bepaalt de DT&V zelf. Maar mensen wonen meer dan vier jaar in gezinslocatie, ze krijgen afspraken met de DT&V één keer per maand, soms één keer per twee maanden. Ze stempelen, gaan naar alle afspraken, doen alles wat ze gezegd wordt. Na dit maakt de DT&V zijn mening, die ze sturen naar IND (Immigratie en Naturalisatie Dienst) en zeggen ze dat mensen niet hebben meegewerkt.
Maar kinderen hebben nooit afspraken gehad met de DT&V. Terwijl de regeling voor kinderen is bedoeld worden ze op grond hiervan afgewezen. Als ik het niet mis heb, zegt het woord “kind” dat kinderpardonregeling voor kinderen is gemaakt. Om kinderen een toekomst te bieden.
Alles wat ik hierboven noem: met DT&V praten, dit en dat. Mensen blijven in een gezinslocatie wonen, omdat ze daar redenen voor hebben en dit vind ik op zich al meewerken.
De ouders kunnen geen antwoorden geven op de vragen van hun kinderen. Bijvoorbeeld op de vraag waarom sommigen wel een verblijfsvergunning krijgen en de anderen niet. Waarom het leven van een kind in gezinslocatie zoveel moeilijker is dan die van hun klasgenoten. Waarom niemand ze wil aannemen voor een bijbaantje en waarom de werkgevers bang zijn om ze werk aan te bieden.
Kunnen jullie op die vragen wel antwoord geven?
Ik bedoel de vragen van de kinderen in gezinslocatie, maar ook als bij jouw eigen kinderen vragen opkomen waarom een leven in gezinslocatie anders is dan die van hun? Kan je het je kind dan rustig zitten uitleggen wat jouw land kinderen van hun leeftijd aandoet en er zelf niks voor doen om dit te stoppen?
Een ding weet ik zeker. De toekomst van die kinderen hangt af van de bewoners in Nederland. Als een deel van de Nederlanders zich aansluit bij organisaties als Defence for Children, als een deel van de Nederlanders begrijpt dat allemaal niet eerlijk is en wij met meerderheid kunnen laten zien dat de regels fout zijn, dan zou de Tweede Kamer misschien wel de Kinderpardonregeling herzien en misschien ook wel de rare punten eruit halen.
Aan het eind wil ik het afsluiten met het vertellen over de afgelopen maanden in Nederland. Ik zou willen dat elke Nederlander, elke christen of iedereen met een ander geloof net zo lief, zorgzaam en aardig zou zijn als die ene vouw die met ons meeleefde. Nadat wij haar hadden ontmoet, begrepen wij dat Nederland niet alleen uit COA, IND en DT&V bestond. Omdat een gezinslocatie zo’n plek is dat sociale contacten verbiedt met de “echte wereld”, begrepen wij nu pas dat er toch lieve mensen bestaan en ik zou willen dat er meer van dat soort mensen waren. Ik noem geen namen, voor iedereen die probeert iets te doen voor voornamelijk kinderen, zijn wij heel erg dankbaar. En omdat ik daarnet COA, IND DT&V noemde, wil ik niet mensen beledigen die daar werken omdat ik denk dat er veel zullen zijn die hun werk niet met alle liefde doen, maar omdat het gewoon hun werk is. Hoewel het mooier zou zijn om te kijken naar de wereld om zich heen en op een dag besluiten dat de kinderen dit niet meer aan te zullen doen.
