In de Leeuwarder Courant van donderdag 12 april 2018 was onderstaand bericht te lezen over Kalma, een zes jarig meisje. Dit verhaal is een van de velen die laat zien hoe harteloos en inhumaan het huidige Nederlandse beleid is. Het is tijd om te stoppen met het deporteren van kinderen naar landen die niet veilig zijn, het is tijd om te stoppen met het deporteren van kinderen punt.
Ingezonden brief
Kalma Safi (6) is doof en uitgeprocedeerd. Ze kreeg in ons land geen gehoor implantaat, nu ook geen verblijfsvergunning. Ze moet met haar familie terug naar onveilig Afghanistan. Het land waar ons leger zeer waarschijnlijk langer bezig zal met de bedoeling veiligheid te verhogen. De veiligheid is er nu niet. Er zijn dagelijks aanslagen. Daarbij vallen vele doden en gewonden.
Het is de vraag of Kalma volgens de rechten van de mens en het vluchtelingenverdrag wel terug mag. Immers, ze heeft hier nu doventaal les. Als een medische behandeling in het land van herkomst niet gewaarborgd kan zijn, is uitzetting verboden. Uitstel is door de advocaat aangevraagd. Maar de burgemeester van de Waadhoeke kan ook wat doen. Ook pleiten voor uitstel of afstel. De burgemeester van Leeuwarden heeft op verzoek van de Gemeenteraad na de aangenomen motie een brief gestuurd aan de staatssecretaris met het verzoek geen mensen meer uit te zetten naar Afghanistan in afwachting van het nieuwe ambtelijke advies wat in mei uitkomt.
Ik hoop dat de burgemeester en de Raad van de Waadhoeke wat gaan doen ! Zet hem op, zet ze niet uit!
In de krant:
Kalma Safi (6) is doof en uitgeprocedeerd. Eerst werd haar een hoorimplantaat geweigerd, nu ook een verblijfsvergunning.
Het meisje, haar twee broertjes en ouders kunnen elk moment op het vliegtuig worden gezet naar Afghanistan. Een land geplaagd door geweld, waar Kalma kan spreken noch horen. Vader Fahrad reageert verslagen: ,,In feite zeggen ze tegen Kalma: val dood.’’
In het asielzoekerscentrum in Sint Annaparochie rent Kalma door de krappe stacaravan. Ze gebaart trots haar eigen naam. Grote bruine ogen en een zwiepend zwart staartje. Haar rechterwang getekend door een brandwond. Die liep Kalma als eenjarige op bij een bombardement in Afghanistan. Het land waarnaar ze, als het aan de Immigratie- en Naturalisatiedienst ligt, zo snel mogelijk terugkeert. Na vijf jaar procederen, viel vorige week de allesbepalende brief op de mat: de asielaanvraag van het gezin Safi is in hoger beroep wederom afgewezen.
Vijf jaar geleden vluchtte Kalma met haar ouders en twee broertjes naar Nederland. Op de vlucht voor de Taliban. Ze praat en luistert niet. Gebaart alleen maar naar de kraan als ze wil drinken. Haar ouders hebben geen idee wat er met haar aan de hand is.
In Afghanistan denken familieleden dat ze gewoon nog niet wil praten. Een medische controle in Nederland wijst uit dat Kalma doof is. Fahrad krijgt tranen in zijn ogen als hij aan de diagnose terugdenkt. ,,Mijn haren stonden overeind toen ik het hoorde. Ze is een meisje en ze is doof. In Afghanistan heb je dan geen school, geen werk, geen toekomst.’’
Ruim twee jaar later komt er goed nieuws: Kalma is volgens de artsen een geschikte kandidaat voor een cochleair implantaat (CI), waarmee ze zou kunnen horen. Maar omdat ze geen verblijfstatus heeft, komt het meisje niet in aanmerking voor de operatie. Het eerste asielverzoek van de familie is dan al afgewezen. De familie spant een rechtszaak aan voor het verkrijgen van een gehoorimplantaat. Ondanks de brede maatschappelijke verontwaardiging beslist de rechter dat de operatie niet noodzakelijk is. Kalma blijft doof.
Op de dovenschool Guyot ontdekt vader Fahrad dat er een leven mogelijk is voor zijn dochter. Kalma komt als driejarige in de klas met dove kinderen en leert Nederlandse gebarentaal. Juf Marion Vuijst ziet haar vooruitgaan. ,,Kalma was in het begin vaak verdrietig omdat ze zich niet verstaanbaar kon maken. Ze kon geen Nederlands en geen Arabisch. Gebarentaal opende haar wereld.’’ Nu is Kalma een enthousiaste leerling die vanaf het moment dat ze ’s morgens de klas inloopt enthousiast gebaart.
Kalma’s mogelijke uitzetting komt hard aan bij de kleine dovenschool in Haren. Vuijst: ,,We leven sinds haar komst in onzekerheid, maar steeds werd het gevaar afgewend. Wat zeg ik tegen de klas als haar stoel morgen wél leeg blijft?’’
Agnes Veld, advocaat van de familie Safi, heeft uitstel van vertrek aangevraagd op grond van medische redenen. De kans dat dit wordt toegekend, is klein. Kalma is niet terminaal en en heeft geen medicatie nodig.
Vorige maand bepaalde de Raad van State in een andere zaak dat Afghanistan veilig genoeg is om naar terug te keren. Veld is bang dat deze uitspraak de uitzetting van de familie Safi versnelt. ,,Terwijl ze in Afghanistan ernstig gediscrimineerd zal worden omdat ze gehandicapt is. Ze zal onhuwbaar zijn en aan huis gebonden.’’
Het ministerie van Justitie en Veiligheid doet geen uitspraken over individuele gevallen, maar verwijst naar het dossier dat in handen is van Veld. In dit dossier is een brief opgenomen waarin verantwoordelijk staatssecretaris Mark Harbers (VVD) schrijft dat de omstandigheden van Kalma niet bijzonder genoeg zijn om een uitzondering te maken.
Amnesty International noemt de situatie van Kalma schrijnend. De organisatie stelt dat Afghanistan te onveilig is. Volgens cijfers van de Verenigde Naties vielen in 2017 alleen al 3438 burgerdoden na geweld door onder meer de Taliban en IS. Amnesty-woordvoerder Yara Boff Tonella: ,,Als meisje in Afghanistan sta je achter, laat staan als je doof bent.’’
Vader Fahrad is na vijf jaar procederen moegestreden, maar van opgeven wil hij niet weten. Al is het maar voor zijn kinderen. ,,Vorige week kwam een familielid om bij een bombardement. Onze toekomst in Afghanistan loopt dood.’’
