Uitzetting dreigt voor fam. Davayan

Nadat de Armeense familie Grigorjan vorige week is opgepakt en op maandag ochtend 21-01-2019 is uitgezet naar Armenië, dreigt ook uitzetting voor de Armeense familie Davayan. Dit meldt RTV Drenthe.

Trauma

Net als de oudste dochter van de familie Grigorjan is de oudste zoon van de familie Davayan ernstig getraumatiseerd. Het trauma heeft totaal andere oorzaken en is verder onvergelijkbaar. Toch blijkt het de laatste tijd praktijk van de regering dat ernstig getraumatiseerde kinderen worden uitgezet naar een land waar noodzakelijke behandeling niet beschikbaar is. Hoe kan dat toch? Er mag niet worden uitgezet op het moment dat de benodigde behandeling niet beschikbaar is, noch als de situatie de mensen/kinderrechten schendt. En toch gebeurt het… Hij zag alles. Ook hij werd mishandeld en met sigaretten bewerkt. Dat is hun verhaal.

Zo staat er bij RTV Drenthe:

Het gezin vluchtte uit Armenië toen een aantal familieleden werd vermoord. Moeder Davayan, die zwanger was, werd mishandeld en seksueel misbruikt. Ze verloor haar baby. Haar zoon Robert was toen vier jaar oud. Hij zag alles. Ook hij werd mishandeld en met sigaretten bewerkt. Dat is hun verhaal

Te laat..

Maar voor de familie Davayan lijkt ook de 180 graden draai van de regeringspartijen (behalve de VVD) te laat te komen. Want eerst moet er een onderzoekscommissie komen. Dan komt er een rapport. Dan moet er nog beleid gemaakt worden. Dus voor de zomer, of zelfs het najaar, van 2019 zal er geen verandering plaatsvinden. Maar de politieke draai die de partijen lijken te maken komt wel precies op tijd voor de verkiezingen.

Arrestatie fam. Grigorjan

Op 16-01-2019 kregen wij bericht dat de familie Grigorjan is opgepakt uit de gezinslocatie in Emmen. Zij worden op 21 januari uitgezet naar Armenië.

Het gezin woont nu al 9 jaar in Nederland. De kinderen Grigorjan zijn hier geboren en opgegroeid. Eerder woonden zij in Den Helder voor de sluiting van de gezinslocatie aldaar. Nu woonden ze in Emmen waar het oudste meisje naar Basisschool Het Anker ging. Maar op 16 januari deed de rechter de laatste uitspraak welke vrijwel altijd een voor het gezin negatief besluit betreft. Zo bleek uit nieuw onderzoek dat de Raad van State te vaak in het voordeel van de IND besluit.

Snelheid…

Vaak horen we hoe moeilijk het is om snel in te grijpen, om de asielprocedure te versnellen etc. De IND heeft weken de tijd nodig om zich voor te bereiden op een rechtszaak, vraagt vaak uitstel aan als die rechtszaak er dan een maal is, of neemt enkele maanden om een nieuwe beslissing te nemen na uitspraak van de rechter. Maar blijkbaar kan het opeens wel snel op het moment dat het gaat om uitzettingen. Nog dezelfde dag dat de rechter uitspraak heeft gedaan, wordt de familie Grigorjan van hun bed gelicht. Hoppa, meteen door naar Kamp Zeist. Vliegtuig staat geboekt voor 5 dagen later.

Ze hebben een naam…

Laten we niet vergeten dat het hier gaat om kinderen. Kinderen met een naam, een gezicht, een leven. In dit geval gaat het om Shushan (8 jaar), Vrej (5 jaar) en Jemma (3 jaar). En ook zij houden ervan om kerst te vieren:

Weer een onterechte uitzetting. Wanneer houdt het op? Wanneer gaat Nederland de kinderrechten handhaven? Wanneer dat ook is, het is te laat voor de familie Grigorjan.

Dreigende uitzetting Abdoulfazl (6 jaar)

Vandaag lazen we een bericht dat kippenvel geeft. Een jongetje van 6 dat is opgepakt en opgesloten zit in Zeist om uitgezet te worden naar Afghanistan. Het enige wat hij weet over dat land is dat zijn grootouders er zijn vermoord.

Laat dat maar even op je inwerken.

Je bent 6 jaar. Je woont in Emmen, Nederland waar je de taal spreekt, naar school gaat en vriendjes hebt. Dan op een ochtend staat opeens de politie voor de deur. Je hebt 5 minuten om je koffer in te pakken. Eén koffer wel te verstaan. Wat moet je meenemen? Je hele leven is hier. Extra kleren, of toch een extra knuffel? De tijd is om. Jullie moeten gaan. Anderhalf uur in een geblindeerd politiebusje.

Als jullie uitstappen zijn jullie in Kamp Zeist. Overal om je heen grote muren of hekken met prikkeldraad. Bewakers. Binnen wordt jij en met jou al je spullen gecontroleerd op verboden dingen. Een kleine kamer. Dat is nu jullie huis, met iedereen samengepakt. Daar moet je wachten. Hoelang? Geen idee, misschien een uur, misschien een week. Waarop? Uitzetting. Dat noemen ze “terugkeer”. Maar niet terugkeer naar de wereld die je kent, naar Emmen, naar je vriendjes. “Terugkeer” naar Afghanistan.

Het enige wat je weet over dat land is dat er oorlog is. Je opa en oma zijn daar vermoord. Je kent daar niemand. Je spreekt niet de taal. Wat moet je daar doen? Je kan niet naar school, want je spreekt de taal niet…

Artikel

Dick Janknecht kende Abdoulfazl. Hij schreef een hartverscheurend artikel. Het kleine sprankje hoop is om door verzet de uitzetting te voorkomen. Wij zijn het met Dick eens: Er zijn hogere wetten. De wetten van de menselijkheid. Het blijkt maar weer dat die wetten niet dezelfde zijn als van de politici die Nederland regeren in onze naam. Op dat moment is burgerlijke ongehoorzaamheid nodig.

Lees hier het artikel.

Maksim en Denis opgepakt

Op donderdagochtend 28 juni 2018 is om 6:30 in de ochtend een gezin dat al 17 jaar in Nederland verblijft van hun bed gelicht door 10 politieagenten van de vreemdelingenpolitie. De kennissen en vrienden van de familie hebben een groot protest georganiseerd om hun uitzetting tegen te gaan, maar het mocht niet baten. Op 7 juli 2018 is het gezin, met drie kinderen (Maksim, Denis en Arina) uitgezet naar Oekraïne. De twee zoons (Maksim en Denis, resp. 14 en 10 jaar) zijn vervolgens op een toeristenvisum teruggegaan naar Nederland. Zij hadden namelijk geen inreisverbod. Een paar maanden konden zij gewoon weer naar school in Culemborg, de plaats waar zij zijn opgegroeid. De Nederlandse overheid heeft echter alsnog besloten hen uit te zetten. En wel direct. Dus vannacht (12-12-2018) heeft de politie hen weer van hun bed gelicht en zijn zij in Kamp Zeist geplaatst.

Wake en protest

Voor de familie daadwerkelijk is uitgezet, is er veel protest geweest tegen de uitzetting. De scholen in Culemborg van Maksim, Denis en Arina kwamen in verzet. Er was een grote demonstratie in Culemborg, de leraren van de kinderen schreven brieven in grote kranten, en er werd een wake gehouden bij Kamp Zeist. Maar het mocht allemaal niet baten.

In Oekraïne

De familie is dus op 7 juli 2018 uitgezet naar Oekraïne. Daar hebben ze tijdelijk opvang gekregen bij een kerk, maar hun leven daar is onzeker.

Het AD schreef:

Moeder Olga gaf na aankomst in Kiev aan dat het vooral met haar kinderen niet goed ging. „Maksim sluit zich af en komt niet buiten. En de andere kinderen zeggen dat ze naar huis willen. We zijn complete vreemden hier en zijn helemaal Nederlands. Daar ligt ons hart, we zullen er alles aan doen om terug te komen.”

De uitzetting en de eerste weken lijken erg traumatisch te zijn geweest voor de familie. Dat is ook niet gek, de kinderen kennen niemand in Oekraïne en zijn in Nederland geboren en opgegroeid. De taal spreken de kinderen überhaupt niet. Hoe ga je dan naar school? Hoe heb je dan contact met andere kinderen? De ontwikkeling van deze kinderen wordt ernstig geschaad door dit handelen van de IND, de DT&V en uiteindelijk de hele overheid. Dat blijkt ook duidelijk aan hoe de kinderen reageren op de situatie:

Maksim gaat normaal pas om een uur of tien ’s avonds naar bed. Nu ligt hij om acht uur te slapen en wordt de volgende dag pas om tien uur wakker. De rest van de dag zit hij op zijn spelcomputer. Hij is bang en sluit zich af. Denis is heel opstandig. Niet agressief, maar hij vindt niks meer goed. Het eten niet, spelletjes niet. Hij wil het niet weten. Arina zegt alleen maar dat ze gaat dromen dat ze thuis mag blijven.”

bron: https://www.ad.nl/dossier-culemborgs-gezin-moet-naar-oekraine/maksim-14-snapt-niks-van-uitzetting-mama-ik-ben-toch-gewoon-nederlander~a2a3258f/

En nu…

Wat er nu gaat gebeuren met Maksim en Denis is niet zeker, maar in alle waarschijnlijkheid worden zij vandaag of morgen op een vliegtuig gezet naar Oekraïne. De minister van justitie heeft gezegd dat er ‘goed overleg is’ met de Oekraïense overheid, maar er wordt niet voor de familie gezorgd. Dat is een ding dat zeker is. En dat is in strijd met de wetgeving in Nederland. Er moet bij een uitzetting gegarandeerd kunnen worden dat de familie ondersteund wordt, dat ze niet in de goot terecht komen. Toch blijkt dat keer op keer te gebeuren.

Op bezoek in Kamp Zeist bij de familie Aslami Pajandeh

Vandaag was één van ons op bezoek in Kamp Zeist bij de familie Aslami, ook wel Pajandeh. Het gezin is op 5 september opgepakt, weggehaald uit de gezinslocatie Emmen. Ze worden naar alle waarschijnlijkheid op 12 september op het vliegtuig gezet naar Kabul, Afghanistan, omdat dit volgens de overheid een ‘veilig’ land is. Het gezin woont al 8 jaar in Nederland.

Met de vader en moeder van moeder (de grootouders dus) ben ik naar binnen gegaan. Ze waren op de parkeerplaats al erg verdrietig. Hun dochter wordt binnenkort waarschijnlijk op een vliegtuig gezet naar Afghanistan. Hun dochter, moeder van 3 zonen en hun kleinkinderen.

Bij het hek moeten wij onze naam geven. We mogen naar binnen. Na een wandeling van enkele minuten over een verlaten gevangenisterrein met aan alle kanten hoge hekken, komen we aan bij de receptie in het hoofdgebouw. We geven onze paspoorten en ontvangen elk een pasje. Alle spullen die we hebben gaan in een kluisje en na nog drie sluisdeuren komen we in een wachtkamer met vier bewakers. Na tien minuten wachten mogen we door nog twee deuren naar de bezoekruimte. Daar worden we opgewacht door moeder en de jongens.

Bezoek

Oma kan het niet meer aan en kan alleen nog maar huilen. Na een poosje komt één van de bewaaksters haar vertellen dat ze rustig moet worden, ‘anders kan u zo helemaal niet meer praten. Dan gaat u hyperventileren en moeten we u wegleiden. Dan kunt u niet meer met uw dochter praten’. Alsof dat kalmerend werkt bij een vrouw die haar dochter en kleinkinderen waarschijnlijk voor het laatst ziet.

De jongens zijn vriendelijk en praten voluit. Ze spreken allemaal heel goed en netjes Nederlands, op sommige punten beter dan sommige Nederlanders die ik ken. Ze vertellen dat er veel mensen bezig zijn om hen vrij te krijgen, om te zorgen dat zij niet over 3 dagen op een vliegtuig naar Kabul zitten. Als ik vraag hoe het met ze gaat ‘niet zo goed’. Ze hebben geen afscheid kunnen nemen van hun vrienden en ze zijn bang voor het grote cultuurverschil tussen Nederland en Afghanistan. Uiteindelijk geven de jongste twee (11 en 15) toe dat ze best bang zijn. Logisch ook, ik zou ook bang zijn, doodsbang. Opvallend is de oudste zoon: hij vertelt veel en heeft nog best veel vertrouwen dat ze niet zullen worden uitgezet.

Hun moeder komt er ook bij zitten. Ook zij is doodsbang voor wat haar te wachten staat. Ze moet huilen als ze erover vertelt.

Redenatie van DT&V

Een van de zoons geeft mij een brief van de DT&V, eerder een boekwerk eigenlijk, waarin uitgelegd staat waarom ze nu in Kamp Zeist zitten. Ze zijn namelijk vluchtgevaarlijk. Alle procedures worden in de brief beschreven. Het is een herkenbaar verhaal: ongeacht rechterlijke uitspraken dat de beslissingen van de IND onjuist zijn, wordt aanvraag na aanvraag afgewezen. Het gaat daarbij om een oorspronkelijke asielaanvraag en alle medische gronden waarop het gezin zou moeten verblijven. Dat moeder gediagnosticeerd is met Post Traumatische Stress (PTSS) en depressie, dat de oudste zoon een lichte verstandelijke beperking heeft, PTSS en een depressie, zijn volgens de IND geen gronden waarop zij kunnen blijven. Ook al hebben zij medicatie en behandeling nodig die in Afghanistan niet beschikbaar is.

Ook het Kinderpardon voor de oudste zoon is afgewezen. De reden? De oudste zoon en de ouders hebben meermaals ‘aangegeven’ dat ze niet mee willen werken aan vrijwillige terugkeer. Als bewijs hiervoor worden citaten uit gesprekken aangehaald waarin inderdaad wordt uitgelegd door vader, moeder en zoon dat Afghanistan onveilig is, dat zij niet terug kunnen vanwege alle bombardementen. Dat ze niet terug kunnen omdat ze geen netwerk, geen familie meer hebben. Dat ze niet terug kunnen omdat ze onvoldoende bestaansmiddelen hebben. Hoewel dit alles ook in het verslag voor de DT&V wordt onderkend, is het enige dat telt dat ze zeggen niet terug te willen. “Niet meewerken” noemen ze dat dan. Wat opvallend is in deze zaak, is dat er op de hoorzitting van 19 augustus inderdaad besloten is tot afwijzing van het Kinderpardon van de oudste zoon, maar dat de Kinderpardon aanvragen voor de andere twee jongens nog lopen. De IND heeft dit bij het gezin en de advocaat aangegeven volgens moeder. ‘Jullie moeten gewoon afwachten’, was de boodschap. Afwachten in Afghanistan. Terwijl het Kinderpardon juist zou moeten voorkomen dat kinderen na langer dan 5 jaar uit hun omgeving worden weggerukt.

In het verslag wordt besproken dat het gezin prima naar Afghanistan kan. Dat het daar veilig is voor hen.  Ze zijn door de IND en DT&V ‘altijd als een sociale eenheid behandeld’ en dat zal zo blijven ook. Dat moeder in scheiding ligt vanwege een fundamenteel verschil in levensopvatting met haar man maakt niet uit. Er wordt ook ruimte besteed aan de vraag of de jongens zich voldoende kunnen ontwikkelen in Afghanistan. Deze jongens zijn toen zij 3, 7 en 9 naar Nederland gekomen. Zij spreken Nederlands, hebben zich – volgens het rapport- de Nederlandse cultuur eigen gemaakt. Maar toch concludeert de DT&V dat ‘vanwege hun jonge leeftijd wordt verwacht dat zij zich sociaal voldoende kunnen aanpassen’. Ze zijn nu 11, 15 en 17. De oudste kan zich juist niet zo goed aanpassen volgens dit rapport, vanwege zijn verstandelijke beperking. Ze spreken geen Dari of Pasjtoe. Hoe kunnen zij zich aanpassen? Zelfs de wetenschap staat hier aan hun kant: na 5 jaar zijn kinderen geworteld in een omgeving, dan hebben zij zich die cultuur eigen gemaakt en is het schadelijk voor de ontwikkeling om hen hier uit te rukken.

Afscheid

Het tweede uur van het bezoek ben ik er niet bij geweest. Ik wilde opa en oma de mogelijkheid geven om zonder vreemde ogen afscheid te nemen van hun dochter en kleinkinderen. Hoe dit is gegaan weet ik niet. Als opa en oma weer de wachtkamer in komen rest er alleen nog het meenemen van de spullen. Ze mogen namelijk slechts 23kg aan bagage meenemen per persoon. Al het overige zal dus ofwel meegenomen moeten worden door familie, of wordt weggegooid. We nemen twee koffers met belangrijke spullen en een gitaar mee. Opa en oma hebben betraande ogen en kunnen nog moeilijk lopen.

Het valt mij zwaar om weg te gaan uit Kamp Zeist. Wij kunnen gewoon naar buiten lopen, terwijl we deze familie daar achterlaten. De kans dat wij hen nooit meer zien is aanzienlijk. Het gaat om drie, leuke, vrolijke jongens en hun moeder en vader. Zij worden per vliegtuig weggestuurd naar een land dat zij ontvlucht zijn vanwege bombardementen en onderdrukking. Een vlucht die wij allemaal zouden proberen te ondernemen als wij hen zouden zijn. Maar ze mogen niet blijven, want Afghanistan is ‘veilig’ volgens de overheid. In elk geval veilig genoeg voor mensen die geen Nederlandse nationaliteit hebben, want mensen met de Nederlandse nationaliteit wordt geadviseerd niet naar Afghanistan te reizen vanwege de grote onveiligheid.

Ik hoop dat mijn doembeeld zich niet zal voltrekken. Ik hoop dat zij toch mogen blijven. Ik hoop dat zij een mooi leven opbouwen, waar ze dan ook zijn.

Maar ik ben bang.

Afghaans gezin opgepakt – 5 september 2018

We kregen vandaag bericht dat twee dagen geleden een Afghaans gezin is opgepakt vanuit de Gezinslocatie Emmen. Zij zitten nu al twee dagen in Kamp Zeist om op woensdag 12 september te worden uitgezet naar Afghanistan.

Het gaat om een gezin bestaande uit een moeder met drie zoons. Het laatste bericht dat we kregen is dat zij nog aan het wachten waren op hun Kinderpardon procedures, maar dat de DT&V had gezegd dat zij dit konden afwachten in Afghanistan. Volkomen belachelijk natuurlijk, want het Kinderpardon gaat er juist om dat kinderen niet worden weggerukt uit de omgeving waarin zij geworteld zijn.

Het gezin woont nu al 7 jaar in Nederland en heeft al op verschillende AZC’s en gezinslocaties gewoond. Tot voor kort woonden zij nog in Goes, maar zijn met de sluiting van de gezinslocatie naar Emmen verhuisd. Dit vele verhuizen heeft al lang een tol geëist van het gezin; de zoons hebben veelvuldig ernstig psychische klachten. De zorg die zij daarvoor ontvingen in Goes kon in Emmen niet van de grond komen, waardoor zij van Goes naar Emmen moesten reizen om geestelijke gezondheidszorg te krijgen.

Het gezin heeft gevraagd of wij deze informatie kunnen delen in de hoop de uitzetting nog tegen te gaan. De kinderen beheersen de Nederlandse taal, maar spreken geen talen die in Afghanistan worden gesproken. Daarnaast is Afghanistan zeer onveilig. Nog wekelijks krijgen wordt er in de media en door mensen in Kabul bericht over aanslagen en bombardementen.

Uitzetting Lili en Howick 8 september 2018

De twee kinderen, Lili en Howick, wiens moeder vorig jaar in augustus zonder haar kinderen is gedeporteerd naar Armenië, worden 8 september 2018 als nog uitgezet. Op 24 augustus 2018 heeft de Raad van State besloten dat Mark Harbers in zijn gelijk staat: hij hoeft hen geen asielvergunning te geven. Zondag 2 september zijn zij opnieuw ondergedoken om te voorkomen dat zij op een vliegtuig worden gezet naar een land dat zij niet kennen.

Van alle kanten wordt gesproken van kinderrechtenschendingen, waaronder door de Beroepsvereniging Nederlandse Psychologen (NIP).

Update 8 september: Vannacht zijn Lili en Howick weggelopen van hun pleeggezin. Het is onbekend waar zij nu verblijven en of zij veilig zijn. Later op de dag heeft de politie opgeroepen om hen te helpen zoeken onder het mom van ‘voor hun eigen veiligheid’. Gelukkig werkten veel mensen daar niet aan mee. In de middag heeft Mark Harbers (staatssecretaris) alsnog besloten zijn discretionaire bevoegdheid in te zetten. Lili en Howick mogen blijven! Het verzoek voor gezinshereniging is ingediend en hopelijk komt ook Armina snel naar Nederland.

Continue reading “Uitzetting Lili en Howick 8 september 2018”

Picknick & Wake bij Kamp Zeist

Donderdag 28 juni is een gezin gearresteerd dat morgen gedeporteerd zal worden naar Oekraïne. Het gezin zit nu al meer dan een week in Kamp Zeist en ondanks protest vanuit de gemeenteraad en duizenden mensen heeft staatssecretaris Mark Harbers besloten niet zijn discretionaire bevoegdheid te willen inzetten. Meer informatie over deze zaak is hier te lezen. Vanavond was er een picknick en een wake waar o.a. klasgenoten van de kinderen Maksim, Denis en

Arina bij waren. Ook Geen Kind aan de Kant! was daar bij. Hier een verslag.

Luister ook de reportage voor NOS Radio 1 terug vanaf 11 minuut 50.

Continue reading “Picknick & Wake bij Kamp Zeist”

Oekraïens gezin gearresteerd

Op donderdagochtend 28 juni is om 6;30 in de ochtend een gezin dat al 17 jaar in Nederland verblijft van hun bed gelicht door 10 politieagenten van de vreemdelingenpolitie. Het gezin woonde reeds jaren in Culemborg en sinds een jaar in Amersfoort en de drie kinderen Maksim (14), Denis (10 en Arina (5) zijn in Nederland geboren. De kinderen zat op school in Culemborg. De oudste zoon heeft een Taalontwikkelingsachterstand waardoor hij in Oekraïne onvoldoende ondersteuning zou krijgen – los van het feit dat hij de Oekraïense taal onmachtig is.

Weggerukt uit je wereld

Het AD schrijft:

In de brugklas van Maksim is geschokt gereageerd op zijn plotselinge wegblijven. ,,Hij maakte deel uit van een hechte vriendengroep”, voegt zijn mentor Michelle Lamberts eraan toe. Ook op basisschool Blink in Culemborg is de verontwaardiging groot dat Maksims broertje Denis (10) en zusje Arina (5) plotseling niet meer op school komen.

Viktor Zelenkin en Olga Andropova kwamen zeventien jaar geleden uit Oekraïne naar Nederland waar ze zich met hun Russische achtergrond niet veilig voelden. Vervolgens werden in Culemborg de kinderen geboren.

Het gezin verhuisde afgelopen jaar naar Amersfoort, maar Maksim bleef in de Lekstad naar school gaan waar rector Van Rijn hem typeert als een aardige, hardwerkende, maar wat in zichzelf gekeerde jongen. Hij maakt zich grote zorgen hoe het met hem en zijn broer en zus verder moet in Oekraïne. Ze spreken namelijk de taal niet.

,,Die jongen is nu weg zonder dat hij ook maar afscheid heeft kunnen nemen. Het is schrijnend. Mensen verblijven zo lang in ons land en dan overkomt ze dit. Dat is niet te verteren.”

Broertje Denis is onlangs tien geworden. De jongen zou afgelopen zaterdag zijn verjaardagsfeestje vieren. Maar in plaats daarvan, verblijft hij nu met zijn ouders, broer en zusje in de gesloten gezinsvoorziening van detentiecentrum Zeist. Mogelijk nog deze week worden zij hiervandaan naar Oekraïne uitgewezen. Het gezin heeft een Russische achtergrond, de ouders zijn afkomstig uit voormalig oorlogsgebied.

Het is niet voor het eerst – en ook niet voor het laatst – dat kinderen worden weggerukt uit de omgeving die ze kennen. Vorig jaar gebeurde dat rond dezelfde tijd met Lili en Howick . Zij worden waarschijnlijk binnenkort als nog gedeporteerd naar Armenië, waar hun moeder in armoede leeft en zij waarschijnlijk direct in een weeshuis terecht komen. In Goes staat dit ook op het punt te gebeuren, waar alle kinderen en gezinnen een nieuw bestaan moeten gaan opbouwen in een nieuwe gezinslocatie, omdat de gezinslocatie in Goes gaat sluiten. Er wordt omgegaan met mensen alsof het poppetjes zijn die je kan verplaatsen op een schaakbord, terwijl het gaat om mensenlevens.

Op eigen houtje

De advocaat van het gezin vertelt dat de IND geen opdracht heeft gegeven voor de arrestatie en opsluiting van het gezin. De advocaat verwacht dat de DT&V op eigen houtje heeft geopereerd, terwijl er op dit moment een hoger beroep loopt tegen de afgewezen asielprocedure. Dit is een bijzondere gang vang zaken, omdat de meeste hoger beroepprocedures afgewacht mogen worden in Nederland. Dat het gezin nu binnen een week uitgezet gaat worden, terwijl er nog een procedure loopt getuigt weer van de onmenselijke en onrechtvaardige politieke spelletjes die gaande zijn binnen de rechtsstaat.

Hoewel wij geen hoge pet op hebben van de DT&V, hebben wij ook geen hoge pet op van de IND. Het is mogelijk dat de DT&V hier op eigen houtje opereert, maar dat wil niet zeggen dat de IND daar niet mee instemt, het goedkeurt of hen informatie heeft doorgespeeld. De DT&V is met name een uitvoerende instantie die opereert op basis van de informatie van de IND. Misschien heeft de IND geen opdracht gegeven, maar dat wil niet zeggen dat de IND hier niet aan heeft meegewerkt of het stilletjes heeft geïnitieerd.

Verzet

Op de Scholengemeenschap van de oudste zoon is nu verzet aangetekend tegen de arrestatie en komende deportatie. Samen met het gehele college van de gemeenteraad en ontelbaar steunbetuigingen, heeft de directeur van de school staatssecretaris Mark Harbers opgeroepen in te grijpen. Wij hopen dat Harbers inziet dat hij zijn discretionaire bevoegdheid moet inzetten en dit gezin moet laten blijven. Wil jij ook je steun betuigen aan deze actie? Onderteken dan hier de brief aan Mark Harbers.

Wij zijn ontzettend blij met deze vorm van verzet tegen dit handelen van de IND, de DT&V, de COA en de politiek. Het wordt tijd dat het niet meer aan willekeurige individuen is om te beslissen over mensenlevens. De procedures schieten overduidelijk tekort op het moment dat kinderen en gezinnen in ‘vrijheidsbeperkende locaties’ worden vastgehouden in afwachting van arrestatie, opsluiting en deportatie. Dat de enige optie is om een beroep te doen op de welwillendheid en macht van één man is weerzinwekkend.

Ingezonden brief

Dit is Nederland (brief in de NRC)

Donderdagochtend, de dag na de tiende verjaardag van Denis, bleef zijn stoel in de kring leeg. Zijn ouders kon ik niet bereiken, ook zijn zusje was niet op school. Ik kreeg een naar voorgevoel.

De volgende ochtend belde zijn moeder. Ze vertelde dat haar hele gezin die donderdagochtend om 6.30 uur van hun bed was gelicht. Door tien man politie. Meegenomen naar een detentiecentrum, alleen kleren mochten mee. Niet eens hun knuffels.

Deze week moeten ze weg, terug naar Oekraïne. Geen afscheid van hun vriendjes, hun hond, hun buren, hun school.

Hoe leg ik aan een klas met tienjarigen uit dat ze hun vriendje nooit meer zien? Dat hij gevangen zit? Dat niemand weet hoe het verder moet in het land dat hij niet kent, omdat hij hier geboren is?

We schreeuwen moord en brand over de behandeling van vluchtelingen in Amerika. Dit is Nederland.

Floor Kwakernaak is de juf van Denis Andropov (10)

https://www.nrc.nl/nieuws/2018/07/04/brieven-11-a1608905

Uitzetting Lily en Howick 14 augustus 2017

12 augustus bereikte ons het bericht dat Lily (11) en Howick (12) zouden worden gedeporteerd naar Armenië met hun moeder. Het gezin woonde op dat moment al 9 jaar in Nederland.

Lily en Howick zijn geboren in Rusland nadat de moeder Armenië was ontvlucht. 9 jaar geleden kwamen zij naar Nederland, Lily was toen 2 en Howick 3. Na een lange asielprocedure is vorige week besloten om het gezin als nog uit te zetten naar Armenië. Een land dat zij niet kennen. Een land waar de moeder geen familie meer heeft en vrijwel geen mogelijkheid heeft om te overleven. Zij hebben zich geworteld in Nederland na al die jaren, hebben hier hun vriendjes en vriendinnetjes, school en sport. Ondanks het oordeel van pedagogen dat het onverantwoord is om kinderen uit hun omgeving weg te trekken na 5 jaar, en ondanks het Kinderpardon dat om die reden is ingesteld, oordeelde de rechter dat het gezin toch uitgezet mocht worden. Weer is hiervoor de reden van “onvoldoende meewerken aan terugkeer” gegeven.

Continue reading “Uitzetting Lily en Howick 14 augustus 2017”