Picknick & Wake bij Kamp Zeist

Donderdag 28 juni is een gezin gearresteerd dat morgen gedeporteerd zal worden naar Oekraïne. Het gezin zit nu al meer dan een week in Kamp Zeist en ondanks protest vanuit de gemeenteraad en duizenden mensen heeft staatssecretaris Mark Harbers besloten niet zijn discretionaire bevoegdheid te willen inzetten. Meer informatie over deze zaak is hier te lezen. Vanavond was er een picknick en een wake waar o.a. klasgenoten van de kinderen Maksim, Denis en

Arina bij waren. Ook Geen Kind aan de Kant! was daar bij. Hier een verslag.

Luister ook de reportage voor NOS Radio 1 terug vanaf 11 minuut 50.

Continue reading “Picknick & Wake bij Kamp Zeist”

Uitzetting Lily en Howick 14 augustus 2017

12 augustus bereikte ons het bericht dat Lily (11) en Howick (12) zouden worden gedeporteerd naar Armenië met hun moeder. Het gezin woonde op dat moment al 9 jaar in Nederland.

Lily en Howick zijn geboren in Rusland nadat de moeder Armenië was ontvlucht. 9 jaar geleden kwamen zij naar Nederland, Lily was toen 2 en Howick 3. Na een lange asielprocedure is vorige week besloten om het gezin als nog uit te zetten naar Armenië. Een land dat zij niet kennen. Een land waar de moeder geen familie meer heeft en vrijwel geen mogelijkheid heeft om te overleven. Zij hebben zich geworteld in Nederland na al die jaren, hebben hier hun vriendjes en vriendinnetjes, school en sport. Ondanks het oordeel van pedagogen dat het onverantwoord is om kinderen uit hun omgeving weg te trekken na 5 jaar, en ondanks het Kinderpardon dat om die reden is ingesteld, oordeelde de rechter dat het gezin toch uitgezet mocht worden. Weer is hiervoor de reden van “onvoldoende meewerken aan terugkeer” gegeven.

Continue reading “Uitzetting Lily en Howick 14 augustus 2017”

Een avond in Goes

Dinsdag 29 mei waren wij bij een gezin in Goes. We zijn uitgenodigd om te komen eten en de komende sluiting van de gezinslocatie te bespreken. In een kort berichtje willen we iets vertellen over onze avond, vooral omdat we het een heel inspirerende avond vonden.

Aankomst

We kwamen met z’n drieën aan op het treinstation in Goes. Vanaf daar was het 800 meter lopen naar de gezinslocatie. Toch hebben we er 20 minuten over gedaan vanwege alle wegwerkzaamheden. De gezinslocatie ligt op een industrieterrein, een erg inspirerende omgeving is het niet om te wonen. Tussen grote bedrijven en garageboxen. Toen we ons begonnen af te vragen hoe ver het nog was, kwam het complex in zicht. De typische oranje appartementblokken van gipsplaat. We liepen een groot parkeerterrein op met een hek er omheen. We konden de ingang niet vinden, maar gelukkig kwamen vader en kinderen ons ophalen. Blijkbaar zijn we een heel eind omgelopen, want bij aankomst werd er hartelijk gelachen om hoever we hadden gelopen. We moesten ons melden bij de portier die achter een klein raampje en een gesloten deur onze identiteitsbewijzen vroeg. “Welkom in de gevangenis” was een niet-misplaatste opmerking geweest. Met een pasje mochten we dan wel mee met het gezin, maar “bezoekuur eindigt om 22:00 uur!”.

Het terrein zelf is ietsjes beter dan het er van buitenaf uitziet. Er is wel wat groen gras en af en toe rennen er wat kinderen. Het huisje zelf is klein, met een heel klein keukentje en een kleine woonkamer. In de woonkamer is precies ruimte voor een eettafel en een grote leunstoel. We gaan meteen aan tafel en krijgen heerlijk eten voorgeschoteld. Tijdens het eten begint het gesprek over de sluiting van de gezinslocatie.

Goes gaat sluiten

De familie maakt zich zorgen. De gezinslocatie in Goes gaat sluiten, maar waar moeten zij dan heen? Als ze het vragen aan hun case-managers van de COA geeft zij doodleuk aan dat ze dat echt niet kan voorspellen. Het gezin wil eventueel wel naar Katwijk, maar echt niet naar Gilze-Rijen. Daar kennen ze niemand en worden ze afgesneden van hun hele netwerk. Wat moeten ze nou in Gilze? De case-manager van de COA zegt er niets aan te kunnen doen, maar is dat echt waar? Kan zij niet op een formulier aanvinken waar een gezin naar toe wil?

De familie wil het liefst in Goes blijven. Hier hebben ze alles. Ze hebben goede contacten met de kerkgemeenschap en de buurtbewoners. De kinderen zitten op sportclubs en gaan naar school in de stad. Als ze weg moeten, verliezen ze dat allemaal. Maar wat kunnen we er aan doen? De COA, IND en DT&V lijken overal in tegen te werken. Niet  voor het eerst horen we verhalen van “foutjes” van de COA die verstrekkende gevolgen hebben, horen we dat DT&V zegt dat het gezin niet wil meewerken en niet komt opdagen terwijl ze naar alle afspraken gaan, doet de COA er 3 jaar over om psychologische hulp te regelen, en krijgt het gezin geen uitzondering op de dagelijkse meldplicht ondanks een doktersbriefje waarin staat dat ze zo vroeg niet kunnen opstaan vanwege hun medicatie.

Schrijnende verhalen van institutioneel geweld. Geweld van een systeem dat het leven van mensen zo onprettig mogelijk maakt. Individuele medewerkers kunnen dan wel aardig zijn, maar het beleid en de grote baas bepalen uiteindelijk was die medewerkers moeten doen. En dat beleid en de grote baas hebben niet de beste bedoelingen. Ondertussen woont het gezin al jaren in deze onzekere situatie. Het oudste kind heeft heel goed door wat er allemaal gebeurt en gaat kapot aan de psychologische druk. De onzekerheid is vernietigend. Een kind moet zich kunnen ontwikkelen en daarvoor is een veilige, zekere situatie nodig. Medewerkers van de COA die het opgelegde beleid uitvoeren dragen bij aan zijn lijden. Want hij ziet zijn ouders lijden.

Inspiratie

Ondanks de verschrikkelijke en onzekere situatie waarin het gezin zich nu al jaren bevindt, houden ze moed. Ze geven niet op. Ze blijven proberen. De kinderen zijn hier geboren, ze spreken heel goed Nederlands en doen het goed op school. De strijdlust springt er vanaf. Dat is voor ons een enorme motivatie om door te blijven werken. Dit zijn mensen die hun leven proberen op te bouwen, maar in alles worden tegengewerkt. Ondanks dit institutionele geweld geven zij niet op, zij strijden door! Dat geeft ons energie, want hoe kunnen wij nou opgeven als zij dat niet doen! Wij gaan verder en wij blijven proberen de situatie te verbeteren – voor dit gezin, maar uiteindelijk voor alle gezinnen en asielzoekers in Nederland.

Verslag Lawaaidemonstratie Goes

Donderdagavond 24-05-2018 was er een lawaaidemonstratie in Goes tegen de sluiting van het AZC. De demonstratie is goed verlopen. Er waren naar schatting ongeveer 250 mensen. In dit bericht wordt berichtgeving in de media bijgehouden en foto’s van mensen die aanwezig waren bij de demonstratie. De demonstratie begon bij Buurthuis De Pit, langs het AZC en naar het gemeentehuis. Aldaar is een petitie aangeboden aan de burgemeester. Bij Buurthuis de Pit heeft rapper Glotz een optreden gegeven.

In de media

De lawaaidemonstratie wordt ook in de media verslagen. Hieronder een overzicht van de berichten:

 

Fotoverslag

Hieronder zijn verschillende foto’s te zien van het protest.

Foto’s van Carel Bruring

Andere foto’s

Presentatie: Verhalenboekje Vluchtelingenkinderen

Verslag van 11 november

De presentatie op 11 november in De War was zeer geslaagd! Ongeveer 50 mensen zijn gekomen om te horen hoe het is om te leven in een gezinslocatie. Ook waren er kinderen uit de gezinslocaties Amersfoort en Katwijk aanwezig en hebben enkelen van hen hun verhaal gedaan.

Een Fotoverslag is hier te vinden.

Continue reading “Presentatie: Verhalenboekje Vluchtelingenkinderen”

Terminaal zieke Amir bij ouders weggehaald

[update 25 december 2017: Amir is overleden.]

Op 18 september kwam het eerste nieuws binnen over Amir, een jongetje van 10 dat terminaal ziek is. Amir heeft de ongeneeslijke stofwisselingsziekte Fucosidose en is verstandelijk gehandicapt. Hij is door de Raad voor de Kinderbescherming weggehaald bij zijn ouders nadat bekend werd dat hij niet lang meer te leven had.

Continue reading “Terminaal zieke Amir bij ouders weggehaald”

Gemengde gevoelens: na de razzia in Burgum

Dinsdag 5 juli plaatsten wij op onze Facebook-pagina een opname van een van de vele razzia’s die plaatsvinden in Nederlandse gezinslocaties. Het betrof een politie-inval in de gezinslocatie in Burgum, waar een man, een vrouw en hun veertienjarige dochter, allen afkomstig uit Afghanistan weggesleept werden om gedeporteerd te worden.

Continue reading “Gemengde gevoelens: na de razzia in Burgum”

De IND, een staat binnen de Nederlandse rechtstaat

IND: staat binnen de Nederlandse rechtstaat

Interview met een gezin uit een gezinslocatie

 

In de media worden de verhalen van vluchtelinggezinnen zelf nauwelijks gehoord. Niet alleen omdat er geen aandacht is voor hun verhaal, maar ook omdat zij bang zijn voor represailles van de Immigratie en Naturalisatie Dienst (IND) en Dienst Terugkeer en Vertrek (DT&V); dreiging hun procedure te versnellen of hen per direct uit te zetten als zij zich publiekelijk uitspreken over wat er hen gebeurt. In Nederland lijkt er een verborgen structuur te bestaan waarin de IND en DT&V zo autonoom van de rechterlijke macht kunnen opereren dat zij bijna een staat binnen de rechtstaat vormen; de rechterlijke macht kan de IND niet terugfluiten op het moment dat zij volgens juridische grondslagen een verkeerde beslissing hebben genomen. Om deze reden komen in dit artikel enkel de ouders van een gezin aan het woord dat al 8 jaar in Nederland verblijft.

Continue reading “De IND, een staat binnen de Nederlandse rechtstaat”